نیامدی ، سر ِ این غصه باز می ماند   
نگاه منتظرم در حجاز می ماند
 
نیامدی ، سر عُمرم  فرود آمده لیک
در آرزوی تو سر ، بر فراز می ماند
 
هنوز ناز تو را می خرند ملت ِعشق
دل رمیده ی ما ، در نیاز می ماند
 
دلی که سمت غم ات عاشقانه مایل شد
دچار ِ دائم ِ  سوز و گداز می ماند
 
همین که چشم تو رنگی ز آسمان دارد
همین که عمق نگاهت به راز می ماند- 
 
برای عاشقی و دل سپردنم کافی است
به لوح زندگی این امتیاز ، می ماند
 
بیا که بی تو بهارم نمی رسد از راه
بیا که بی تو زمستان دراز می ماند 
( رضا محمدصالحی)